Aarde, ben je nog méér
dan een genster van het oerlicht
een verminkte zwerfkei
verdwaald in het heelal?
het gouden kalf
heeft de engel ontvleugeld
en de heerser
–als profeet verkleed
strooit als waarheid zijn leugens uit
nauwelijks verneembaar nog
de vertrouwde vleugelslag
de dubbelslag van het hart.
uit Tegenlicht – Contraluz, Point Editions/Boekenplan
De boom is niets zonder de wind,
ik ben niet eens zeker dat hij bestaat
als de wind er de beweging niet in afdrukt.
De boom bestaat alleen op hetzelfde moment,
beeld, gedicht, foto, document,
naast zijn stam, zijn wortels, zijn adem,
onderhoudt hij zichzelf, in het sap,
het hout dat door het vuur wordt verbrand, en de wind
die aandringt om hem tijdens een stormachtige nachten te vernielen.
De boom verandert zich in de wind,
of in de blik van wie hem uitvindt.
De boom leeft als hij zich beweegt
in de wind, of in de gedachte,
zoals het gedicht als het ons ontroert
Brazilië
Vertaling Germain Droogenbroodt
Twee bomen waren waanzinnig op elkaar verliefd
De wraakzuchtige houthakker
Hakte hun stammen af
En nam ze mij naar zijn huis
Bij toeval ontmoetten de twee bomen elkaar in de haard
Ze omhelsden elkaar vreugdevol
En verbrandden samen.
(1970) Afrin, Kurdistan
Vertaling Muna Zinati – Germain Droogenbroodt
De kinderen op de binnenplaats
speelden oorlog,
ze speelden hun oorlog
luid en schel.
Vanuit het venster
riep ik ze toe:
speel toch eens vrede!
Ik hoopte dat ze dan
minder lawaai zouden maken.
De kinderen beneden
op de binnenplaats waren enthousiast:
Laat ons vrede spelen!
Brulden ze
als uit één mond.
En ze overlegden
wat te doen,
gisten en maakten
alweer ruzie
en dan riep
een ukkepuk
naar mijn raam toe:
oom, hoe speelt men vrede?
(Duitsland, 1939–)
Uit. „Wenn das Eis geht, Ein Lesebuch zeitgenössischer Lyrik, Deutscher Taschenbuch Verlag“
Vertaling Germain Droogenbroodt
Misschien hadden we slechts zeven nachten
Ik weet het niet
ik heb ze niet geteld
Hoe had ik het ook gekund.
Misschien waren het er maar zes
of waren het er negen.
Ik weet het niet
maar ze waren zoveel waard
als de langste liefde
Misschien
waren het vier of vijf nachten zoals deze
Misschien
kan men leven
zoals een eindeloze liefdesnacht
een leven lang.
URUGUAY (1920 –2009)
Uit “Idea Vilariño, Poesía Completa”, Cal y Canto s.r.l., Montevideo, Uruguay
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Jij, kleine troubadour
die de ochtenden opent
zeg me: als de kerselaar sterft
zal je dan bij dageraad weer vrolijk
aan mijn raam komen fluiten?
Jij, gevederde vogel
jij ziet me niet, maar ik hoor je…
Wie heeft jou de noten
en de arpeggio’s van je lied geleerd?
Voor wie is jouw nachtelijke triller bestemd?
Is het jouw gebed misschien
om afscheid van de dag te nemen
of zou je zo eenzaam zijn?
Kom, ik wil jouw nest zijn,
kom zonder angst van je tak,
vervoeg mijn eenzaamheid
bij het uitstervend vuur
van deze winternacht.
Colombia
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Schrijf voor mij een liefdesgedicht
als de maan
haar dienstmeiden roept
om met schitterende parels
de donkere koepel te tooien
Schrijf voor mij een liefdesgedicht
als de winden
zachtjes de boomtoppen bewegen
en romantische serenades spelen
Schrijf voor mij woorden van liefde
als de golven
zoals blijde kinderen elkaar nalopen
En fluister bij het eerste licht van de dageraad
de vinken en de mussen
jouw mooiste liefdesrijmen toe
zoals boodschappers
zullen ze met hun liedjes
naar mijn venster komen
om mij over jou te vertellen
Verzamel voor mij de zoetste woorden van liefde
als de ochtenddauw
met een licht beroering liefdevol
de vele, nog slaapdronken bloemen
in de eindeloze velden wekt
En schrijf voor mij nog woorden van liefde
als de hemel aan de horizont
in zijn eeuwige omhelzing
de zee kust.
Vertaling Germain Droogenbroodt
Maria Miraglia is geboren in Italië. Studeerde Moderne talen en literatuur. Gaf les op de middelbare school. Schrijft veel poëzie en deze gedichten zijn in vele talen uitgegeven.
Ik ben het zand van de woestijn:
een woestijn van dorst.
Je mond is een oase,
waaraan ik mij niet laven kan.
Mond: oase, open
voor al het zand van de woestijn.
Vochtig oord te midden
van een verzengende wereld,
die van jouw lichaam, jouw lichaam,
dat nooit ons beiden toebehoort.
Lichaam: bron, versperd
voor wie dorst en zon hebben verschroeid.
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Uit: “Spinragbloemen”, 1993
*Kasida, Arabische dichtvorm. Dit is het laatste gedicht van Hernández, geschreven in de gevangenis van Ocaña, mei 1941. De dichter overleed aan een longontsteking in de gevangenis van Alicante tijdens de dictatuur van Franco.
Hernández was de zoon van een geitenhoeder en hielp zijn vader al vanaf zijn veertiende met het werk. Hij werd echter al op jonge leeftijd gegrepen door de literatuur, bracht veel tijd in de plaatselijke bibliotheek door en bestudeerde Cervantes, Lope de Vega, Calderón de la Barca en Luis de Góngora. In 1933 publiceerde hij op instigatie van een groep katholieke dichters uit zijn geboortestreek zijn eerste gedichtenbundel, Perito en lunas (Maanexpert).
Ze weende ‘s ochtends
Ze weende ‘s middags
Ze weende ‘s avonds
‘s 0chtends verloor ze een zoon
‘s Middags verloor ze er nog een
‘s Avonds verloor ze de laatste
De volgende ochtend weende men voor haar
Op de middag weende men voor diegenen
die voor haar hadden geweend
Tegen de avond werd er niet meer geweend
De hele stad was één en al bloed.
Koerdistan, 1970
ex World Poetry Yearbook 2015
Vertaling Germain Droogenbroodt- Muna Zinati
Vurig
zijn de wensen
als ze zeilen
naar de liefde
Maar ze bereiken niet allemaal
de kade
waar liefkozingen
op hen wachten
Iedere avond
zijn er schipbreuken
en iedere ochtend
worden ze bijeengeraapt
op het strand
de verdronken lichamen
van zoveel
wensen.
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Alfredo Pérez Alencart is dichter en essayist, geboren Puerto Maldonado, 1962. Sinds 1987 is hij hoogleraar arbeidsrecht aan de Universiteit van Salamanca in Spanje. Sinds 2005 is hij een lid van de Academia Castellana en Leon’s poëzie.
