Eenzaamheid
De eenzaamheid klopte aan op de deur
van mijn kamer, nummer drieëndertig.
Een grote donkere wolk gelijk
kwam de verveling in mijn bed, geluidloos.
De lakens waren onbeschreven bladen van papier.
Er was niemand om zich over mij te bekommeren.
Er was niemand die ik kon telefoneren.
Ik was gewoon een vreemdeling in dit land.
Ik vroeg mijn beeld in de spiegel:
“Waarom heb ik mijn lippen en ogen nodig
dit lange en mooie haar
dat niemand aanraakt en streelt?”
Irma Kurti (Albanië-Italië)
Vertaling Germain Droogenbroodt
Schilderij van Nik Helbig, Duitsland
Review
Een prachtig poëtisch meesterwerk over eenzaamheid
Irma Kurti’s gedicht Eenzaamheid raakt diep en weet de kern van dit universele gevoel met ontroerende eenvoud te vangen. Het gedicht schildert met zorgvuldig gekozen woorden een intieme sfeer, alsof je in kamer nummer drieëndertig staat en de beklemming zelf kunt voelen. De metafoor van de “donkere wolk” en de “onbeschreven bladen van papier” is subtiel en krachtig, en roept beelden op die zowel herkenbaar als poëtisch zijn.
De emotionele geladenheid van het gedicht is prachtig verweven met existentiële vragen: wat betekent het om gezien en geliefd te worden, om schoonheid te bezitten als niemand haar waardeert? De vraag aan het spiegelbeeld voegt een introspectieve dimensie toe die zowel breekbaar als universeel voelt.
Kurti’s taalgebruik is eenvoudig maar doordringend, zonder overbodige franjes, waardoor het gedicht een intieme en directe impact heeft. Het is een ode aan de menselijke kwetsbaarheid en een uitnodiging tot reflectie, waarbij de lezer wordt aangespoord stil te staan bij zijn of haar eigen ervaring met eenzaamheid.
Dit meesterwerk verdient niets minder dan lof. Het is een herinnering dat poëzie, zelfs in haar meest melancholische vorm, troost kan bieden door herkenning en schoonheid. Een indrukwekkend werk van een getalenteerd dichter.
Jouw beeld tussen mijn vingers
Op een avond wandelden wij tweeën
bij het meer, mamma. De zwanen
gleden langzaam over het water
in het zachte licht van de avondval.
Op jouw vermoeide gelaat weerspiegelde
de bleekheid van de maan.
Maar je bent er niet meer. De maan
ontsnapt, verliest zich in de golven
samen met jouw prachtige portret
en de herinnering aan die nacht.
Ik dompel mijn handen in het water:
jouw beeld heb ik tussen mijn vingers
IRMA KURTI, Italië-Albanië
uit “Met de ogen van een kind / Con gli occhi del bambino”
Publicatie POINT‐Boekenplan, Maastricht