Ingenomen door de schoonheid en de kleurenpracht van de zonsopgang die geen kunstenaar naschilderen kan trok ze dag aan dag naar een rots in de nabijheid van het strand maakte er de mooiste foto’s die werden verstuurd naar haar vriendin een laatste foto een stap achteruit een stap zonder wederkeer.
Steeds weer, in dit tijdloze universum heerst de liefde – dat doet ze altijd en dat zal ze altijd doen. Haar stille immense kracht zit in al je ademhalingen, in elk gefluister van de wind. In dit tijdloze universum lijkt de tijd stil te staan als ik de liefde, door jou uitgedrukt, ervaar, is het alsof de danseres de dans wordt, de zanger het lied, een dichter zich verliest in het gedicht een kunstenaar, verteerd door de kunst. De tijd heeft het gezegd en zal het zeggen in dit tijdloze universum. De liefde heeft geheerst, heerst, en zal altijd heersen. De liefde heerst door jou, zoals jij, in jou want er is geen andere manier, want de liefde ben jij.
De eenzaamheid klopte aan op de deur van mijn kamer, nummer drieëndertig. Een grote donkere wolk gelijk kwam de verveling in mijn bed, geluidloos.
De lakens waren onbeschreven bladen van papier. Er was niemand om zich over mij te bekommeren. Er was niemand die ik kon telefoneren. Ik was gewoon een vreemdeling in dit land.
Ik vroeg mijn beeld in de spiegel: “Waarom heb ik mijn lippen en ogen nodig dit lange en mooie haar dat niemand aanraakt en streelt?”
Een prachtig poëtisch meesterwerk over eenzaamheid
Irma Kurti’s gedicht Eenzaamheid raakt diep en weet de kern van dit universele gevoel met ontroerende eenvoud te vangen. Het gedicht schildert met zorgvuldig gekozen woorden een intieme sfeer, alsof je in kamer nummer drieëndertig staat en de beklemming zelf kunt voelen. De metafoor van de “donkere wolk” en de “onbeschreven bladen van papier” is subtiel en krachtig, en roept beelden op die zowel herkenbaar als poëtisch zijn.
De emotionele geladenheid van het gedicht is prachtig verweven met existentiële vragen: wat betekent het om gezien en geliefd te worden, om schoonheid te bezitten als niemand haar waardeert? De vraag aan het spiegelbeeld voegt een introspectieve dimensie toe die zowel breekbaar als universeel voelt.
Kurti’s taalgebruik is eenvoudig maar doordringend, zonder overbodige franjes, waardoor het gedicht een intieme en directe impact heeft. Het is een ode aan de menselijke kwetsbaarheid en een uitnodiging tot reflectie, waarbij de lezer wordt aangespoord stil te staan bij zijn of haar eigen ervaring met eenzaamheid.
Dit meesterwerk verdient niets minder dan lof. Het is een herinnering dat poëzie, zelfs in haar meest melancholische vorm, troost kan bieden door herkenning en schoonheid. Een indrukwekkend werk van een getalenteerd dichter.
Reflecties, de poëziebundel van Henri Van Nieuwenborgh uit Affligem, bevat nostalgische mijmeringen over vervlogen jaren en souvenirs van toen. Ook gedichten vol liefde en passie samen met heikele hedendaagse thema’s komen erin voor. Bovendien staan er veel prachtige tekeningen in van Nikola Hendrickx.
Henri Van Nieuwenborgh was actief in de financiële wereld en directeur bij Credit Lyonnais België, Delta Lloyd en Bank Nagelmackers.
Vanaf 2012 werd hij schrijver, een droom die hij al lang koesterde. Sindsdien verschenen er verschillende romans en profileerde hij zich eveneens als geschiedschrijver en dichter.
Het manuscript van je boek is… in de drukkerij, en de drukproeven moeten eerstdaags gecorrigeerd -bijna had ik gezegd- gehesen * worden. (Ewald Osers, 1973) 1 Het vlaggen hijsen ben ik moe, vriend
Enkel op deze vlag wil ik nog een eed afleggen 2 Op een vlag met een liefdesgedicht
* Het woord Fahne betekend in het Duits zowel drukproef als vlag
*** OPMARS Eerst proberen ze vaste voet te krijgen en dan de koppen (Hindert de drempel dan doen ze net andersom)
Uit: Niet afkoopbaar met goud – Nicht aufzuwiegen mit gold POINT Editions 1994
*** KORREKTUR //Das Manuskript Deines Bandes ist… in der Druckerei, und die Fahnen sollen demnächst korrigiert – fast hatte ich gesagt: gehisst werden. (Ewald Osers, 1973) // 1 // Des Fahnenhissens bin ich müde, Freund // Allein auf diese fahnen will ich //einem Eid noch leisten //2/Auf eine mit einem liebesgedicht //AUF DEM VORMARSCH //Erst fassen sie fuß, dann / nach den köpfen // (Hindert sie die schwelle, kehren sie / die reihenfolge um)
Weer krult jouw haar, als ik ween. Met het blauw van je ogen dek je de tafel van onze liefde: een bed tussen zomer en herfst. We drinken, wat gebrouwen werd, niet door mij, niet door jou, noch door een derde: we drinken een leeg en laatste. We kijken naar elkaar in de spiegels van de diepzee en reiken elkaar vlugger de gerechten aan: de nacht is de nacht, hij begint met de ochtend, ze vlijt me bij jou neer.
PAUL CELAN, BOEKOVINA (1920 – 1970) Vertaling Germain Droogenbroodt uit “Liebesgedichte, Paul Celan, Insel Verlag, Berlin
Paul Celan: Meer nog dan nu al het geval is, zou zijn werk het trigonometrische punt van de naoorlogse Europese dichtkunst op zijn minst raken – vooral omdat men door zijn woorden geconfronteerd wordt met de grens waarop nog net of net niet meer poëzie kan ontstaan. Met name bij deze dichter wordt de vraag naar het bestaansrecht van de poëzie actueel.
Volgens Henri Michaux verscheen er om Celans mond steevast een glimlach als hem voorgehouden werd dat er na de verschrikkingen van deze eeuw, de wereldoorlogen en de atoombommen, van gedichten toch geen sprake meer kon zijn. Alsof die ‘sourire’ het positieve antwoord zowel sanctioneerde als bedenkelijk maakte. Soms lijkt het bovendien of Celan zich als de laatste dichter überhaupt beschouwde, en of hij door zijn dood in de Seine het spreken op het snijvlak van de verstomming zijn ultieme dimensie wilde geven. Lees verder…
Het kleine bloemetje van de kaars, op de tafel het brood, de wijn de roos, de plotselinge witheid van het open bed, ─ de eeuwigheid, om millimetergewijs met jou te delen.
EUGÉNIO DE ANDRADE, Portugal (1923 – 2005)
Vertaling Germain Droogenbroodt
Eugénio de Andrade was het pseudoniem van GOSE, GCM José Fontinhas, Portugese dichter. Hij wordt vereerd als een van de leidende namen in de hedendaagse Portugese poëzie.
Ik zocht in jouw lichaam de guirlandes van de dorst het pad van granaatappelbomen herbevolkt met de grijze eekhoorns van stilte, een paarse zonsondergang of die snelle beslissing die op de wegen van de meditatie weer verdwijnt.
Acht monden gestoken in een muur van oker Gevoed als bij mirakel door een wonderbare vloed van water waarnaar de pelgrim – het hoofd gebogen devoot de handen steekt en bidt: puur en helder water neem van mij méér dan deze dorst alleen.