Acht monden
gestoken in een muur van oker
Gevoed als bij mirakel
door een wonderbare vloed van water
waarnaar de pelgrim
– het hoofd gebogen
devoot de handen steekt en bidt:
puur en helder water
neem van mij méér
dan deze dorst alleen.
Uit “De efemere bloem van de tijd – La efímera flor del tiempo”, Point Editions en Boekenplan
Aarde, ben je nog méér
dan een genster van het oerlicht
een verminkte zwerfkei
verdwaald in het heelal?
het gouden kalf
heeft de engel ontvleugeld
en de heerser
–als profeet verkleed
strooit als waarheid zijn leugens uit
nauwelijks verneembaar nog
de vertrouwde vleugelslag
de dubbelslag van het hart.
uit Tegenlicht – Contraluz, Point Editions/Boekenplan
De boom is niets zonder de wind,
ik ben niet eens zeker dat hij bestaat
als de wind er de beweging niet in afdrukt.
De boom bestaat alleen op hetzelfde moment,
beeld, gedicht, foto, document,
naast zijn stam, zijn wortels, zijn adem,
onderhoudt hij zichzelf, in het sap,
het hout dat door het vuur wordt verbrand, en de wind
die aandringt om hem tijdens een stormachtige nachten te vernielen.
De boom verandert zich in de wind,
of in de blik van wie hem uitvindt.
De boom leeft als hij zich beweegt
in de wind, of in de gedachte,
zoals het gedicht als het ons ontroert
Brazilië
Vertaling Germain Droogenbroodt
Twee bomen waren waanzinnig op elkaar verliefd
De wraakzuchtige houthakker
Hakte hun stammen af
En nam ze mij naar zijn huis
Bij toeval ontmoetten de twee bomen elkaar in de haard
Ze omhelsden elkaar vreugdevol
En verbrandden samen.
(1970) Afrin, Kurdistan
Vertaling Muna Zinati – Germain Droogenbroodt
De kinderen op de binnenplaats
speelden oorlog,
ze speelden hun oorlog
luid en schel.
Vanuit het venster
riep ik ze toe:
speel toch eens vrede!
Ik hoopte dat ze dan
minder lawaai zouden maken.
De kinderen beneden
op de binnenplaats waren enthousiast:
Laat ons vrede spelen!
Brulden ze
als uit één mond.
En ze overlegden
wat te doen,
gisten en maakten
alweer ruzie
en dan riep
een ukkepuk
naar mijn raam toe:
oom, hoe speelt men vrede?
(Duitsland, 1939–)
Uit. „Wenn das Eis geht, Ein Lesebuch zeitgenössischer Lyrik, Deutscher Taschenbuch Verlag“
Vertaling Germain Droogenbroodt
“It would be lonely this Christmas”
speelt de jukebox in een bar.
De muziek entertaint gevoelens
bij iemand die in de nacht van het jaar
bedelt om liefde, angst
om het eenzaam zijn.
Een zwarte blouse met
bh-bandjes er doorheen
verlokking in een ander bed
de strop die dicht trekt
bij iemand die in de nacht van het jaar
verschraalde liefde zoekt, angst
om het eenzaam zijn.
“Alles slaapt, eenzaam waakt”
galmt door een kerk
priesters met hondenogen, blikken
naar de glibberige weg van de hemel
een nachttrein verliest vaart en fluit
in de nacht van het jaar
onzekere liefde, angst
om het eenzaam zijn.
Turende koplampen, eindeloze baan
goedkope sigaretten, de ochtend gloort
geen onachtzaamheid, smetteloos de rit.
Straks op zoek naar cockpitliefde
in de nacht van het jaar, angst
om het eenzaam zijn.
Misschien hadden we slechts zeven nachten
Ik weet het niet
ik heb ze niet geteld
Hoe had ik het ook gekund.
Misschien waren het er maar zes
of waren het er negen.
Ik weet het niet
maar ze waren zoveel waard
als de langste liefde
Misschien
waren het vier of vijf nachten zoals deze
Misschien
kan men leven
zoals een eindeloze liefdesnacht
een leven lang.
URUGUAY (1920 –2009)
Uit “Idea Vilariño, Poesía Completa”, Cal y Canto s.r.l., Montevideo, Uruguay
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Auch im Herbst
Singen die Vögel
dies auserwählte Volk
Wir Maskenträger
haben verlernt
zu lauschen
dem Amselgespräch
und der innern Musik
Herbst
der freundliche Feind
Leg deinen Raum
in den Rahmen
der Zeit.
Ook in de herfst
zingen de vogels
dat uitverkoren volk
Wij maskerdrager
hebben verleerd
te luisteren
naar het gesprek van de merels
en de innerlijke muziek
Herfst
de vriendelijke vijand
Leg jouw ruimte
in het raam
van de tijd.
Jij, kleine troubadour
die de ochtenden opent
zeg me: als de kerselaar sterft
zal je dan bij dageraad weer vrolijk
aan mijn raam komen fluiten?
Jij, gevederde vogel
jij ziet me niet, maar ik hoor je…
Wie heeft jou de noten
en de arpeggio’s van je lied geleerd?
Voor wie is jouw nachtelijke triller bestemd?
Is het jouw gebed misschien
om afscheid van de dag te nemen
of zou je zo eenzaam zijn?
Kom, ik wil jouw nest zijn,
kom zonder angst van je tak,
vervoeg mijn eenzaamheid
bij het uitstervend vuur
van deze winternacht.
Colombia
Vertaling: Germain Droogenbroodt
Guido Belcanto
Met witte manen
fier als een volbloedpaard
brengt hij zijn liefdesevangelie
over die zwoele zomeravond
bloemen in haar blonde haar
zij, mooier dan een moviestar.
Zijn songs gepassioneerd
verslaafd aan ’t vrouwenlichaam
’t verschroeiende genot van
tietjes en rossige bosschages
de zuigende kracht van vagina’s
en bloedmooie Marina’s.
Na die one night scharrel
de coïtus blues
liederlijke werveling
over viriele liefdes
geen zonde die hij nooit beging
zoete golf van herinneringen
in chansons aan prille meisjes
onder het zeildoek van de botsauto’s.
Ooit de droeve straatzanger
nu koning van het levenslied.
Kobaltkleurige nagellak in nachten
waarin hij ’t vrouwenkleed droeg
half een man en half een vrouw
alle gradaties tussen liefde en trouw.
https://www.boekenroute.nl/gasten/gtn1Boek.aspx?BoekID=60195
