Russische poëzie met een universele stem

De Russische dichter Vjatsjeslav Koeprijanov (Novosibirsk, 1939) is een unieke stem binnen de moderne Russische poëzie. Hij groeide op in het hart van Siberië, maar zijn werk kent geen grenzen. Hij woont en werkt in Moskou en geldt als een dichter met een wereldblik. Zijn poëzie overstijgt tijd, plaats en taal.

Koeprijanov begon zijn literaire loopbaan als vertaler van Duitse en Engelse grootheden zoals Novalis, Rainer Maria Rilke, Bertolt Brecht, Hans Arp en Walt Whitman. Die rijke ervaring klinkt door in zijn eigen werk. Zijn poëzie is doordrenkt van filosofie, humor en een scherpe blik op de mens. Tegelijk ademt het een milde verwondering voor het absurde in het alledaagse.

Wortels in traditie, blik op de toekomst

Hoewel Koeprijanov zich duidelijk in de traditie van de grote Russische dichters schaart, breekt hij op formeel vlak met diezelfde traditie. Rijm en metrum laat hij bewust los. Daarmee sluit hij zich aan bij wat Aleksandr Poesjkin ooit voorspelde: dat de Russische poëzie zich uiteindelijk zou bevrijden van het keurslijf van het rijm. In plaats daarvan kiest Koeprijanov voor vrijheid, voor associatie, voor ritme dat ontstaat uit gedachte en klank.

De papieren leugen – een poëtisch bestiarium

In De papieren leugen, vertaald door Lut Seys, trekt de dichter alle registers open. De bundel is een wonderlijk mengsel van dierfabels, filosofische observaties en maatschappijkritiek. We ontmoeten een tijger van papier, een mol, een krokodil, maar ook Diogenes, Odysseus en een onbekende malloot die een standbeeld verdient.

Met een paar woorden weet Koeprijanov grote ideeën op te roepen: over angst, over ijdelheid, over de kracht van mededogen. Hij speelt met de wetten van grammatica, aardrijkskunde en biologie, en buigt die naar zijn hand. Zijn poëzie is een les in denken, voelen en waarnemen.

Een stem die blijft nazinderen

De papieren leugen is poëzie die je aan het lachen maakt, maar ook pijn doet. Die verwondert en ontregelt. Die de schaduw laat zien van macht en onderdrukking, verpakt in beelden die blijven hangen.

Deze bundel is een waardevolle toevoeging aan de hedendaagse Russische poëzie. Een stem die internationaal klinkt, maar zijn wortels nooit verloochent.

“De papieren leugen kleurt geel mettertijd. En toch blijft de waarheid zichtbaar, in de vouw van een gedicht.”

Wil je kennismaken met een groot dichter die speelt met taal als met een kompas? Dan is dit een bundel om te koesteren.